Završni dokument konferencije

ORGANIZACIONI ODBOR MEDJUNARODNE NAUČNE KONFERENCIJE “SREBRENICA – STVARNOST I MANIPULACIJE”

ORGANIZACIJA STARJEŠINA VOJSKE REPUBLIKE SRPSKE

NEZAVISNI UNIVERZITET BANJA LUKA

INSTITUT ZA ISTRAŽIVANJE STRADANJA SRBA U XX VEKU BEOGRAD

Iz objavljenih i prezentovanih referata, te provedene rasprave na Međunarodnoj naučnoj konferenciji „SREBRENICA – STVARNOST I MANIPULACIJE“, održanoj u Banjoj Luci 12. i 13. aprila 2019. godine, UČESNICI Konferencije dana 13.04.2019. godine saglasno u s v a j a j u   i   d o n o s e

ZAVRŠNI DOKUMENT KONFERENCIJE

1. Međunarodna naučna konferencija „SREBRENICA – STVARNOST I MANIPULACIJE“, na kojoj je prezentovano 48 referata 52 autora i koautora, od kojih je 16 sa prostora izvan područja bivše Jugoslavije (Rusija, SAD, Engleska, Francuska, Austrija, Holandija, Portugalija, Švajcarska i Bugarska), predstavlja naučno stručni nacionalni projekat, čiji je osnovni cilj utvrđivanje istine o događajima u i oko Srebrenice u proteklom građanskom ratu u Bosni i Hercegovini.
2. Snagom argumenta razobličena je neosnovanost optužbi i presuda usmjerenih protiv srpskog naroda u namjeri da mu se pripiše krivica i odgovornost za navodni genocid nad bošnjačkim stanovništvom Srebrenice tokom jula 1995. godine.
3. Osvijetljen je i činjenično sagledan istorijski kontekst zločina i pogroma nad srpskim narodom u Srebrenici tokom I i II svjetskog rata, ali i posljednjeg građanskog rata u Bosni i Hercegovini u periodu 1992 – 1995. godine, kada je u Podrinju stradao veliki broj srpskog civilnog stanovništva.
4. U proteklom građanskom ratu u Bosni i Hercegovini dogodili su se zločini različitog obima i intenziteta na cijelom prostoru BiH.
5. Zločin koji se desio u Srebrenici u julu 1995. godine se, u skladu sa opšteprihvaćenom definicijom koju je utvrdila Međunarodna Konvencija o sprečavanju i kažnjavanju zločina genocida iz 1948. godine, a koja i danas egzistira kao instrument međunarodnog prava, ne može se smatrati genocidom.
6. Ne postoji dovoljno naučno i pravno verifikovanih dokaza, da je na srpskoj strani u građanskom ratu u BiH, postojao udruženi zločinački poduhvat o prisilnom uklanjanju muslimanskog stanovništva (bošnjaka) kao ni zajednička namjera, niti zajednički cilj za takav poduhvat, pa time nema ni dokaza o genocidu, odnosno udruživanju radi vršenja genocida (udruženi zločinački poduhvat je tekovina engleskog zakonodavstva, koga se to isto zakonodavstvo odreklo prije nekoliko godina).
7. Pravne kvalifikacije zločina u Srebrenici koje je dao haški tribunal kroz izricanje presuda određenom broju optuženih i osuđenih lica, nisu zasnovane na naučno, stručno i profesionalno verifikovanim činjenicama i dokazima, već, uglavnom, na neistinitim i lažnim izjavama određenog broja svjedoka iz reda bošnjačkog naroda i drugih, te kao takve moraju biti podvrgnute naučnoj, stručnoj i profesionalnoj verifikaciji.

Traži se od institucija Republike Srpske i Republike Srbije da pokrenu postupak i daju sve potrebne garancije da svi osuđeni u haškom tribunalu iz reda srpskog naroda izdržavaju kaznu zatvora u zemljama čiji su državljani, odnosno u Republici Srbiji i/ili Republici Srpskoj.

8. Nema naučno potvrđenih dokaza o tačnom broju stradalih u borbenim dejstvima i van borbenih dejstava u Srebrenici u ljeto 1995. godine.
9. Može se, izvan razumne sumnje, zaključiti da iseljavanje civilnog stanovništva iz Srebrenice nije bilo prisilno, već je to bio jednoglasan izbor predstavnika civilne vlasti i lokalnog stanovništva, komande 28. divizije i određenih mehanizama međunarodne zajednice.
10. Postoji dovoljno pouzdanih činjenica da je zločin u Srebrenici ciljano dobro osmišljen, detaljno isplaniran, dugo pripreman i uspješno realizovan od strane operativaca stranih obavještajnih službi, finansijski i medijski podržan od strane vojnih moćnika zapadnih zemalja, bošnjačkog vojnog i civilnog rukovodstva, sa osnovnim ciljem pribavljanja valjanog alibija za bombardovanje položaja Vojske Republike Srpske i srpskog stanovništva osiromašenim uranijom, u svrhu slabljenja pozicije Republike Srpske i dugotrajnog i sistematskog uništenja srpskog naroda u Bosni i Hercegovini.
11. Haški tribunal je nezakonita, zavisna i pristrasna krivično pravna tvorevina koja nije primjenjivala opšteprihvaćene standarde međunarodnog prava, već je sudila na osnovu pravila koja je sama ustanovila i koja nisu i ne mogu biti izvor međunarodnog prava, pa je potrebno ustanoviti novi zakonit međunarodni mehanizam koji bi preispitao sve izrečene presude.

Nikakve presude, pa ni presude haškog tribunala, ne mogu biti prepereka za daljnja naučna istraživanja radi ustanovljenja cjelovite istine.

12. Potrebno je izvršiti popis svih srpskih žrtava u XX vijeku, pa time i u posljednjem građanskom ratu u periodu 1992 – 1995. godina. Potrebno je pokrenuti inicijativu za izgradnju Memorijalnog centra žrtava srednjeg Podrinja.
13. Potrebno je ojačati institucionalne kapacitete Republike Srpske radi utvrđivanja pune istine o proteklom građanskom ratu u Bosni i Hercegovini radi daljeg razvoja i opstanka Republike Srpske i srpskog naroda na ovim prostorima.
14. Ukazujući na brojne propuste i neistine, naučna konferencija je utemeljila okvire istorijske istine o događajima u Srebrenici, nad kojom se više ne mogu fabrikovati neistine i praviti kompromisi.
15. U cilju približavanja istine drugim zainteresovanim stranama, ali i sprečavanja daljeg širenja laži i neistina, ovaj završni dokument i zbornik radova, na srpskom i engleskom jeziku učiniti dostupnim svim relevantnim subjektima domaće i međunarodne javnosti.

Potrebno je učiniti dodatne napore da se ovaj završni dokument i zbornik radova, ili barem apstrakti i zaključci svakog rada pojedinačno objave i na ruskom i kineskom jeziku i učine dostupnim ruskoj i kineskoj javnosti i najvažnijim institucijama Rusije i Kine.

ORGANIZACIONI ODBOR                                                                                                                                                                    NAUČNI ODBOR

PREDSJEDNIK ORGANIZACIONOG ODBORA

                                                                      Prof. dr Milovan Milutinović